هوشنگ ظريف به اعتقاد من وجهه‌اي در نوازندگي تار داشت كه هم‌پاي نوازندگي فرامرز پايور در سنتور بود،
چنان كه با يكديگر هم همكاري مي‌كردند. در آن زمان هوشنگ ظريف تكنيك پيشرفته و خاص خود را ارايه كرد چنان كه استاد پايور هم تحولي از منظر فيزيكي در نواختن سنتور به وجود آورد. ظريف هم در شيوه تار نوازي در همان مايه‌ها تكنيك‌هاي جديدي را ارايه كرد. به انضمام اينكه تكنيك‌هاي ايشان مختص به خودشان و پيشرفته بود، علم كاملي هم در موسيقي سنتي ايران داشتند. وقتي كسي در هنرستان تدريس مي‌كند بايد بر تمام اصول موسيقي كلاسيك ايران اشراف داشته باشد و او از اين دو جنبه سرشار بود كه در نهايت توانست شاگردان تراز اولي را در موسيقي تربيت كند.هوشنگ ظريف آن زمان با گروه وزارت فرهنگ و هنر همراه با استاد پايور كار مي‌كرد و زياد اهل خودنمايي و... در موسيقي نبود. او انسان بسيار شريفي است كه فقط توجه‌اش به خودِ موسيقي و تربيت شاگردان بوده است. چنان كه توانست شاگردان بسيار زيادي را به جامعه هنري ما معرفي كند كه همه وزنه‌هاي سنگيني در موسيقي ما محسوب مي‌شوند. اين مهم‌ترين مساله است. امروزه خواننده‌ها و نوازنده‌هاي زيادي را مي‌بينيم كه اسم «استاد» را با خود يدك مي‌كشند؛ دريغ از اينكه حتي يك شاگرد داشته باشند. متاسفانه همه موزيسين‌هاي امروز ما به دنبال پول درآوردن و كنسرت دادن هستند و اصلا توجهي به موضوع آموزش نمي‌كنند. اما يكي از ويژگي‌هاي هوشنگ ظريف، شخصيت هنري‌اش بود كه هميشه براي من ارزشمند است.
من اعتقاد دارم يك هنرمند خوب، ٦٠ يا ٧٠ درصد كارش هنر است و بقيه به شخصيت هنري او وابسته است و اينكه چطور شخصيتش را حفظ مي‌كند. خالتور مي‌شود و بطور مرتب در اين ده و آن ده كنسرت مي‌دهد و برايش محتواي اجرايي مهم نيست يا اينكه مثل ظريف به شأن هنري‌اش اهميت مي‌دهد؟ من از زماني كه هنوز به تهران نيامده بودم با گروه وزارت فرهنگ و هنر آشنايي داشتم و شيوه نوازندگي ظريف را با تمام نوازندگان تار آن زمان متفاوت مي‌ديدم و فكر مي‌كنم دنياي موسيقي ايراني تا هميشه مديون اين استادان بزرگ است كه براي موسيقي اين مملكت كار كرده و زحمت كشيده‌اند. من شخصا سراغ ندارم دولت كمكي به اين هنرمندان كرده باشد. ممكن است گاهي از طرف وزارت ارشاد به آنها سري زده شود اما اين كفاف زندگي آنها را نمي‌دهد و فايده چنداني ندارد. در حال حاضر حسين دهلوي يكي از بزرگ‌ترين موسيقيدانان ايران است كه بسياري از موسيقيدانان امروزي را به دنياي موسيقي جدي هدايت كرد اما كسي نمي‌داند او هزينه زندگي و درمانش را چطور پرداخت مي‌كند؟
در اينجا بهتر است از كساني تشكر كنم كه مراسم تجليل از ظريف را برگذار كردند اما نمي‌دانم چرا تا زماني كه اين هنرمندان سر حال هستند از اين كارها نمي‌كنيم؟
